De tuin, hoe het was en hoe het nu is
T
oen
ik
de
tuin
kreeg
was
het
een
min
of
meer
een
doorlooptuin.
Tuinders
die
interesse
in
een
stuk
tuin
hadden
konden
in
afwachting
van
een
definitief
perceel
hier
beginnen
en
zien
of
moestuinieren
hen kon bekoren.
Het lange termijn resultaat was dat er maar weinig aan duurzaam onderhoud was gedaan.
De
bodem
was
ingeklonken
en
deels
uitgeput
wat
nog
verergerd
was
door
de
extreem
hete
zomers
van 2017-2020. Door deze extreem hete zomers was de inklinking verergert door uitdroging.
De kleigrond was zo hard dat er bijna een pikhouweel nodig was om te bewerken.
Een
deel
van
het
tuincomplex
ligt
op
een
eiland
in
de
Vlist,
en
dit
deel
is
in
het
verleden
gebruikt
als
stortplaats voor overtollig klei van een dijkafgraving waar nu onder andere mijn tuin ligt.
De
dikte
van
de
kleilaag
varieert,
maar
ik
heb
een
keer
een
meter
diep
gegraven
om
iets
te
verwijderen, en ik groef nog steeds in klei.
De
vorige
tuinder
probeerde
bonen,
aardappelen
en
sjalotten
te
telen
en
die
gewassen
waren
nog
niet
geoogst. Door de droge zomer en de slechte watervoorziening was het succes matig.
De
tuin
bleek
door
inklinking
het
laagste
deel
van
het
complex
geworden.
Na
een
zware
regenbui
stond
het
aardappelveldje
deels
onder
water.
Die
waren
dan
ook
verrot,
ondanks
de
hete
en
droge
zomer.
Dit
werd
nog
verergert
door
dat
de
water
afvoer
van
het
dak
van
de
buren
defect
was
en
het
hele dakoppervlak afwaterde op het aardappelperceel.
Dit
deed
mij
besluiten
om
het
terrein
ca.
20
cm
te
verhogen
zodat
het
niet
langer
meer
het
laagste
gedeelte was.
De
vraag
die
zich
nu
aandiende
was:
Waarmee
hoog
je
een
terrein
op.
Er
is
eerder
bij
een
andere
tuinder een ophoging geweest met een vrachtwagen tuingrond.
Zulke
grond
heeft
vaak
een
veenachtige
achtergrond
en
dat
verteerd
op
lange
termijn.
Na
10
jaar
is
er
dan
ook
niet
veel
meer
van
te
merken.
Daarnaast
weet
je
nooit
goed
wat
je
krijgt.
Het
kan
vervuilde
grond
zijn.
Ik
weet
van
twee
gevallen
dat
na
keuring
zelfs
gereinigde
en
gecertificeerde grond nog steeds vervuild was en weer verwijderd moest worden.
Allerlei opties zijn bekeken, maar uiteindelijk leek het beste idee de klei van de tuin zelf te gebruiken.
Dat betekent afgraven om elders op te hogen. De afgegraven plekken moesten natuurlijk weer worden opgevuld.
Mijn
vader
heeft
zowel
een
tuin
op
rivierklei
als
op
veengrond
gehad.
De
kennis
en
ervaring
van
mijn
vader
was
dat
sommige
gewassen
het
geweldig doen op klei en andere veel beter op lichtere grond.
Wortels
geteeld
op
lichtere
grond
hebben
een
vorm
die
je
van
wortels
normaal
gesproken
verwacht.
Wortels
geteeld
op
kleigrond
smaken
voortreffelijk, maar de vormen kunnen dusdanig zijn dat ze zelfs nooit het predicaat buitenbeentje zullen halen bij Albert Heijn.
Ik
heb
de
tuin
ingedeeld
in
14
kleine
bedden
van
ruwweg
2,5
bij
1,25
meter
en
4
bedden
van
3
m
breedte
en
een
middenpad.
Langs
het
gemeenschappelijke pad liggen de bloemen, rozen en struiken perken.
Van
de
14
kleine
bedden
zijn
er
7
zo’n
20
of
30
cm
diep
uitgegraven
en
met
een
grondmix
op
worteldoek
opgevuld.
De
vrijgekomen
klei
is
gebruikt om de overige bedden te verhogen.
De
samenstelling
van
de
mix
is
vermiculiet,
compost
en
turfstrooisel
in
drie
gelijke
delen.
Dat
is
een
licht
en
zeer
vruchtbaar
mengsel
met
een
zeer
goede
drainage.
De
vermiculiet
houdt
vocht
vast
en
zorgt
enige
tijd
voor
de
juiste
vocht
balans
bij
droogte.
Na
het
eerste
jaar
kun
deze
mix
steeds
meer
onderhouden
als
normale
lichte
tuinaarde
en
de
bemesting
afstemmen
op
de
behoefte
van
de
gewassen.
Af
en
toe
aanvullen met compost en turfstrooisel is wel nodig.
Dit
mengsel
kan
van
nature
kalkarm
zijn
en
daarvoor
is
een
kalk
suppletie wel nodig, zeker na het eerste jaar en sommige gewassen.
Alle
bedden
zijn
gescheiden
door
betegelde
paden.
Alle
paden
en
ook
het
centrale
middenpad
zijn
ca.
50
cm
diep
uitgegraven
en
opgevuld
met
zand.
Ook
deze
vrijgekomen
klei
is
voor
ophoging
gebruikt.
Bed
1
is
niet
uitgegraven
maar
was
een
kuil
die
opgevuld
is
met
gekochte
tuinaarde. Op de kop van de tuin staat een blokhut met ernaast fruitbomen, frambozen, bramen en rabarber.
Aan het einde van de tuin ligt een bed met bessenstruiken, een kas en de materiaalopslag.
De ervaring tot dusver met de bodem samenstelling
De
mix
levert
zeer
fraaie
resultaten
op.
Alleen
gewassen
met
een
kalkbehoefte
groeien
trager
of
vallen
tegen.
Rode
kool
groeit
wel,
maar
half
zo
snel
als
op
klei.
Hier
geldt:
Kalk
en
eventueel
extra
organische
mest
na
het
eerste
jaar.
Hetzelfde
is
van
toepassing
voor
bloemkool.
Het
gaat
wel
en de resultaten kunnen goed zijn, maar het kost meer tijd. Verder moet men ook goed op de teeltwisseling letten.
Aardbeien
geteeld
op
deze
mix
zijn
een
doorslaand
succes,
mits
gepoot
met
een
kalk
suppletie.
In
2021
had
ik
drie
aardbeienbedden
op
mix
en
één
op
klei.
De
opbrengst
op
de
mix
bedden
was
veel
hoger
dan
die
van
het
klei
bed,
minder
rot
na
regen
en
betere
kwaliteit
van
de
vruchten.
Op alle bedden was een laag stro gelegd om de vruchten droog te houden. Ook slakken en kikkers hebben en hekel aan stro.
De meeste groenten, behalve sommige koolsoorten doen het zeer goed op de mix.
De
kleigrond
heeft
bijna
altijd
een
oogst
geleverd
die
je
daarvan
mag
verwachten.
Wel
moet
er
goed
aandacht
worden
besteed
aan
de
teeltwisselingen en de bemesting. Dit geldt trouwens ook voor de bedden met de mix.
In
al
deze
twee
zaken
is
mijn
leidraad
de
Groente
&
Fruit
encyclopedie
geschreven
door
Luc
Dedeene
en
Guy
de
Kinder.
Dit
boek
is
naar
mijn
mening een van de beste uitgaven voor moestuinders. Verder haal ik ook wel informatie van internet, maar dit boek blijft mijn leidraad.
De komende jaren zal ik op de volgende pagina’s de verdere ervaringen met de teelten op met name de mix met enige regelmaat bijwerken.
De huidige plattegrond
De tuin zoals het er nu uitziet, mei 2021.